"Moja przyjaciółka śmierć" Robert "Grabarz" Konieczny, Maria Mazurek

Autor: Robert „Grabarz” Konieczny, Maria Mazurek

Tytuł: Moja przyjaciółka śmierć. Kulisy zawodu grabarza

Data premiery: 09.10.2024

Wydawnictwo: Mando

Liczba stron: 240

Gatunek: literatura faktu

 

Książka “Moja przyjaciółka śmierć” ma formę wywiadu, a raczej zwyczajnej, „luźnej” rozmowy pomiędzy dziennikarką Marią Mazurek a Robertem Koniecznym, zwanym Grabarzem, który stał się popularny dzięki swojemu profilowi na TikToku - pod nazwą @robas000 stara się przybliżyć zwyczajnym ludziom kulisy swojej pracy, oswoić ze śmiercią. Sam pochówkiem zmarłych zajmuje się od dobrych kilku lat i jak sam przyznaje, to jest zawód, który kocha, który każdego dnia stawia mu nowe wyzwania, uczy go czegoś nowego. Robert to mężczyzna po 40stce, który prywatnie wiedzie normalne życie - ma żonę i dzieci.

Jego rozmówczyni Maria Mazurek to dziennikarka, która specjalizuje się w tego typu książkach spisywanych w formie rozmowy. “Moja przyjaciółka śmierć” to już dziesiąta taka pozycja w jej dorobku literackim, która skierowana jest do dorosłego czytelnika. Dziennikarka rozmowę prowadzi swobodnie, stara się zadawać pytania proste, tak, by nie wyszła z tego książka naukowa, a raczej taki zbiór podstawowych zagadnień związanych ze śmiercią i pochówkiem zmarłych. I w tej formie książka naprawdę doskonale się sprawdza!

“Żyjemy w czasach, w których śmierć - choć przecież każdy z nas prędzej czy później wyląduje w trumnie lub urnie - jest tematem tabu. Odsuwamy go od siebie. Nie chcemy na ten temat myśleć. Boimy się o tym nawet rozmawiać. Nikt nie uczy nas w szkole, jak umiera człowiek, jak się nim zaopiekować, czego spodziewać się w sytuacji utraty kogoś bliskiego, jak po tej stracie sobie poradzić.”

Publikacja podzielona jest na czternaście tytułowanych, dosyć krótkich rozdziałów. Tytuły zaczerpnięte są z tego, co mówi sam Grabarz i to jego treści w książce królują, Maria Mazurek zadaje szybkie, krótkie pytania. Od razu wspomnę też o wizualnej stronie tego tytułu - książka wydana jest bardzo zgrabnie, każdy rozdział poprzedzony jest szarą stroną z tytułem i delikatną grafiką kwiatów, są też wyróżnione niektóre cytaty z tego, co Grabarz mówi. Książka prezentuje się przejrzyście i elegancko.

Wracając do jej treści - w każdym jej rozdziale jest jakiś temat główny, jednak nie jest on ograniczeniem, rozmowa płynie naturalnie, a Grabarz dosyć często wtrąca swoje przemyślenia na temat ważności życia, na temat samej śmierci. Dobrze się to komponuje, gdyż nie tylko dowiadujemy się przydatnych informacji, ale i są chwile na refleksje, na zastanowienie się, co śmierć dla nas tak naprawdę znaczy. Język, w jakim Maria Mazurek i Grabarz rozmawiają, jest prosty, jeśli trafia się jakieś specjalistyczne nazewnictwo (rzadko), to od razu jest tłumaczone, tak, by całość była przystępna dla każdego czytelnika.

 

Treści, które ta książka niesie, podzieliłabym na cztery kategorie: po pierwsze - informacje przydatne, uzupełniające wiedzę, po drugie - refleksje na temat życia i śmieci, po trzecie - ciekawostki związane z pogrzebami i po czwarte - opowieść o prywatnym życiu Grabarza.

Zacznijmy od tego pierwszego, od informacji. Jest ich faktycznie sporo. Poczynając od tego, co się z ciałem człowieka po śmierci dzieje, jakie procesy i jak szybko w nim zachodzą, przez całą instrukcję tego, co trzeba zrobić, gdy bliska nam osoba umrze i to my musimy zająć się organizacją pogrzebu, tego, jakie mamy w ogóle opcje pochówku i ceremonii z tym związanych, ile to wszystko kosztuje, aż po prawne zapisy związane nie tylko z pochówkiem, ale i innymi okołopogrzebowymi regulacjami. Jest to pełny pakiet wiedzy dla kogoś, kto sam chce uregulować swoje wskazania co do tego, co ma się stać z nim po śmierci oraz tego, jak się zachować, gdy trzeba będzie dla kogoś pogrzeb zorganizować.

 

Druga kategoria: refleksje na temat życia i śmierci. Grabarz jako człowiek, który ze śmiercią ma do czynienia na co dzień, który uczestniczy w całej ostatniej drodze człowieka - od miejsca, w którym umarł, przez kostnicę i zakład pogrzebowy, aż po miejsce na cmentarzu - i który obserwuje ludzi postawionych w sytuacji śmierci bliskich, ma wiele mocnych bodźców do wyciągania z tych sytuacji refleksji. To mądry, szanujący uczucie innych facet, który zdaje się nie traktować nikogo z góry (no, może prócz księży 😉), ale który chce się dzielić ze światem tym, co sam widzi. Opowiada tu o tym, by po prostu być, by nie marnować życia na głupie złości, na gonienie za mrzonkami, bo czas, który każdy z nas na świecie ma, jest mocno ograniczony. Wiele w tej książce refleksji, wiele przemyśleń, które w perspektywie obcowania ze śmiercią, mogą nas nauczyć, jak być lepszym, wrażliwszym na drugiego człowieka tak na co dzień.

“Odkąd zacząłem pracować w branży pogrzebowej, nauczyłem się odpuszczać. Zrozumiałem, że problemy, na których się na co dzień koncentrujemy, tak naprawdę w ogóle nie są ważne. Niepotrzebnie stresujemy się głupotami, pielęgnujemy złe emocje, wdajemy się w spory, zamiast skupić się na tym, co jest naprawdę istotne, a te wszystkie głupstwa - po prostu odłożyć na bok. Zostawić, nie przejmować się nimi.”

Trzecia kategoria: ciekawostki. Jako że rozmowa prowadzona jest luźno, a język prosty, zwyczajny, to i niektóre sytuacje najlepiej tłumaczy się na przykładach. Grabarz nie ma problemów opowiadać o tym, co w pracy przeżył, posiłkując się właśnie na opowieściach prawdziwych. Oczywiście bez wymieniania nazwisk odnosi się do bliski zmarłych, do sytuacji smutnych, zabawnych i przerażających, których był świadkiem. Opowiada o tym, co samego go bulwersuje, co burzy jego krew przytaczając dokładnie sytuacje, które takie emocje wywołały. Nie jest to więc naukowy, chłodny wywód, a historie po prostu z życia wzięte.

 

Czwarta kategoria: życie samego Grabarza. Oczywiście opowiada o swoich obowiązkach w pracy, co musi, co chce, a czego nie powinien, ale też przedstawia nam swoją historię w szerszym kontekście. Opowiada o tym, co robił kiedyś, jak wyglądała jego droga, którą przebył do chwili, gdy został grabarzem. Opowiada o rodzinie, o podejściu do żony, do swoich synów, o tym, czego sam od życia chce. Mimo takiej ilości różnych informacji, książkę kończymy z poczuciem, że Roberta Koniecznego udało nam się trochę poznać.

“Gdyby spisać biografię każdego pochowanego człowieka, wyszłaby metafizyczna księga z całą mądrością i złożonością tego świata. Przygotowując osoby zmarłe do pogrzebu, chowając je, zawsze staram się o tym pamiętać. Nie podchodzę do tego na zasadzie tylko statystki: chowam szóstą osobę danego dnia. Tylko że chowam osobę, która była absolutnie niepowtarzalna i której należy się szacunek. Uważam za swój przywilej to, że mogę ją godnie pożegnać.”

“Moja przyjaciółka śmierć” to książka niewielka, licząca trochę ponad 200 stron, której audiobook zajmuje zaledwie cztery godziny. Cztery godziny, które zdecydowanie warto jej poświęcić, po upływie których czytelnik na pewno stanie się w jakiś sposób mądrzejszy. Jest to publikacja, która najbardziej przyda się osobom chętnym do refleksji, które jeszcze nie miały obowiązku organizacji pogrzebu - dla takich czytelników w sumie wszystko, co jest w tej publikacji zawarte, będzie wnosić coś nowego, coś, co w życiu może się przydać. Ci czytelnicy, którzy już ze śmiercią mieli styczność, którzy mniej więcej wiedzą co i jak, mogą też nauczyć się czegoś nowego, dowiedzieć o opcjach pochówku, o których nie wiedzieli - i to wszystko przedstawione jest bardzo praktycznie, konkretnie. Myślę jednak, że każdy czytelnik, nawet taki, który wie wszystko o pochówkach, może i tak coś z tej publikacji wynieść - to te refleksje na temat tego, co w życiu ważne. To dobra, otwarta na życie i na drugiego człowieka publikacja. Cieszę się, że miałam przyjemność ją przeczytać i na pewno zostanie ona na mojej półce - w końcu śmierć dotyka każdego z nas, a gdy przyjdzie mi się z nią zetknąć, chętnie skorzystam z porad Grabarza tego, co muszę załatwić i jak się do tego wszystkiego, choćby psychicznie, przygotować.

 

Moja ocena: 8/10

 

Recenzja powstała ramach współpracy z Wydawnictwem Mando.

Dostępna jest też w abonamencie 

Dodaj na półkę - klik!

Podoba Ci się to, co robię?

Wesprzyj mnie na patronite.pl/kryminalnatalerzu i dołącz do grona moich Patronów!