"Nabór" Vincent V. Severski

Autor: Vincent V. Severski

Tytuł: Nabór

Cykl: Sekcja, tom 3

Data premiery: 24.03.2021

Wydawnictwo: Czarna Owca

Liczba stron: 824

Gatunek: powieść szpiegowska

 

Vincent V. Severski to były oficer polskiego wywiadu, który w tym roku zmienił moje postrzeganie gatunku powieści szpiegowskiej, mimo że sam na polskim rynku książki działa od ponad dekady. Mnie długo czasu zajęło zdecydowanie się na lekturę, więc mam nadzieję, że dzięki moim recenzjom innym czytelnikom ułatwię decyzję – jeśli tylko lubicie czytać dobrą literaturę, to w prozie Severskiego odnajdziecie się bez problemów! Autor tworząc swoje powieści korzysta z własnego doświadczenia pracy w polskim wywiadzie, ale robi to w sposób bardzo ludzki, skupiony na człowieku, przez co każda jedna książka jest niesamowicie przejmująca. „Nabór” przez dwa i pół roku uznawany był za ostatni tom serii Sekcja, miała to być trylogia. I naprawdę nie wiem jak czytelnicy mogli się z tym pogodzić! A może właśnie to, że za moment pojawi się jednak tom czwarty pt. „Dystopia” oznacza, że pogodzić się nie mogli? Ja na pewno bardzo się cieszę, że cały cykl czytam jednym ciągiem, w październiku, w którym bawimy się w akcji #miesiączamętu!

O poprzednim tomach możecie poczytać tu: „Zamęt” – klik!, „Odwet”– klik!

 

Tajna grupa wywiadowcza Sekcja została rozwiązana, oficjalna władza polska nastawiona jest bardzo negatywnie do jej byłych członków, premier i szef wywiadu skupiają się na tym, by postawić Romana, szefa Sekcji, w stan oskarżenia. Dowodów przeciwko niemu jednak brak, ale kto powiedział, że politycy grają czysto? Roman w tym czasie oddaje się podróżom po świecie ze swoją nową partnerką, a pozostali członkowie Sekcji również zajęli się swoimi sprawami, choć ewidentnie tęsknią za wspólną pracą. Pewnego wieczoru spotykają się wszyscy w knajpce, Ela i Witek przyprowadzili na nie swoich znajomych z Wydziału Q - Konrada i Sarę, którzy opowiadają o członkach swojej grupy, którzy jakiś czas temu zostali porwani przez Irańczyków. Szybko okazuje się, że to chyba nie mrzonki, że faktycznie jeszcze mogą żyć, więc dawny Wydział Q i Sekcja łączą siły, by wspólnie, po cichu i bez angażowania oficjalnej władzy samodzielnie rozwiązać tę sprawę... Nie jest to jednak łatwe, gdy polskie służby wiszą im nad głowami, a w mediach huczy od coraz bardziej napiętych stosunkach z Iranem, zaraz może wybuchnąć wojna...

 

Książka rozpisana jest na 134 króciutkie rozdziału i finał. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, narrator wszechwiedzący naprzemiennie przygląda się grupie postaci – Monice, Dimie, Romanowi, Marii, która nadal pracuje w wywiadzie, Jaganowi, który jest rosyjskim płatnym zabójcą i Irańczykom szykującym zamach w Polsce... Styl powieści jest wyjątkowy, czuć w nim, że autor język polski kocha i szanuje, czuje jego rytm i nie musi się uciekać do wulgarności, by zrobić na czytelniku wrażenie. Jest skupiony na postaciach, to na ich emocjach, ich motywacjach buduje swoją historię, skrupulatnie, acz w krótkich kluczowych słowach ujmuje to, co w ich odczuciach najważniejsze. To prawdziwy dar, niewielu pisarzy tak potrafi.

 

Mimo tych rewelacyjnych kreacji postaci, których losy śledzimy z ciekawością, którym kibicujemy i do których naprawdę mocno się przywiązujemy, to jednak pozostają one nośnikiem historii. Historii wielowątkowej, skrupulatnie dopracowanej, bo choć zajmuje ponad 800 stron, to nie ma w niej nic zbędnego. Intryga skupia się na dwóch tematach: tego, co dzieje się w Iranie i jak to może wpłynąć na Polskę (czyli planowane zamachu i wątek jeńców) oraz tego, co dzieje się w polskim wywiadzie, który zamiast skupiać się na zadbaniu o polski interes na rynku światowym, skupia się na wewnętrznej walce o władzę i ukaraniu tych, którzy nie popierają jedynej i rządzącej partii. To gorzkie spojrzenie na to co dzieje się na polskiej scenie politycznej, ale wydaje się w pełni prawdziwe, nie ma tu raczej miejsca na niedomówienia...

Mimo że sama raczej nie śledzę tego, co dzieje się na politycznej scenie polskiej i światowej, to w tym tomie wyjątkowo mocno miałam wrażenie, że książka bliska jest realności, tego co naprawdę się działo i tego, co podziać się mogło.

„Nie można pomóc wszystkim. Jeśli jednemu pomagasz, to innemu szkodzisz. Musisz się zdecydować. Pomagaj sprawiedliwym, uczciwym, mądrym.”

I tak postacie dzielą się tu na dwie grupy: tych, działających bez względu na prawo i dobro społeczne, chcących po prostu jak najdłużej być u władzy i jak najwięcej na tym skorzystać, działających na zasadzie rączka rączkę myje, i tych zwyczajnie i po ludzku dobrych, dla których dobro społeczeństwa jest najważniejsze, którzy nie wahają się działać, kiedy pojawia się choć ślad nadziei, że mogą uratować, tych, którzy wraz z nimi działali w dobrym imieniu państwa. Oczywiście w każdej grupie pojawiają się skrajności, ale największą skrajność przejawia grupa trzecia – Irańczycy, zamachowcy, którzy w imię swojego kraju i religii chcą odebrać innym życie i zrobią wszystko, by ten cel osiągnąć.

„Czuł się źle, wiedząc, że musi ją zabić, ale cóż znaczy jedno życie w obliczu tego, co wkrótce się stanie, kiedy cierpieć i ginąć będą tysiące kobiet i dzieci. Przeżył to w Iraku. Tak właśnie myślał za każdym razem, gdy musiał kogoś zabić. Uważał, że w dzisiejszych czasach nie ma już niewinnych, bo każdy staje po którejś ze stron, choćby z powodu miejsca urodzenia.”

Autor w „Naborze” przegania nas przez różne kraje, różne narodowości, różne ludzkie charaktery. I jest to przygoda niezwykła, usiana niespodziankami, zaskoczeniami, szybką akcją i szybkimi decyzjami, wyścigiem kto wygra, która strona okaże się sprytniejsza. Czytelnik przygląda się tym rozgrywkom, ale mimo że postacie nie zawsze podejmują dobre decyzje, to dobrze wie, po której stronie powinien stać. Obraz świata polityki, jaki autor maluje, jest smutny i przerażający, ale niestety jakże prawdziwy, a fanatyzm religijny przeraża jeszcze mocniej i uświadamia, że przez takich zagorzałych fanatyków, każdy przypadkiem może stać się ofiarą. To przerażające jak łatwo ludzie dają sobie w głowach namieszać.

„Nabór” to książka porywająca, dogłębnie przemyślana i solidnie zbudowana, tak że czytelnik mocno wiąże się z pozytywnymi postaciami i z całego serca im kibicuje, choć sam autor w ogóle ich nie oszczędza. Cieszę się, że sama już pod ręką mam tom czwarty, choć nie ukrywam, że po tym, co podziało się z postaciami w tym, trochę boję się na jakie niebezpieczeństwa autor wystawi ich w tomie kolejnym.

 

Moja ocena: 8/10

 

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Czarna Owca w ramach #miesiączamętu.

Dostępna jest też w abonamencie 

Dodaj na półkę - klik!

Podoba Ci się to, co robię?

Wesprzyj mnie na patronite.pl/kryminalnatalerzu i dołącz do grona moich Patronów!