"Doskonała para" Sarah Pekkanen, Greer Hendricks

Autor: Greer Hendricks, Sarah Pekkanen

Tytuł: Doskonała para

Tłumaczenie: Piotr Kuś

Data premiery: 13.06.2023

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Liczba stron: 480

Gatunek: thriller psychologiczny

 

Sarah Pekkanen i Greer Hendricks to dwie amerykańskie pisarki, których nazwiska po raz pierwszy wspólnie ukazały się w 2018 na okładce thrillera psychologicznego „Żona między nami”. Dla Pekkanen to jednak nie był debiut – autorka na rodzimym rynku książki obecna była już od 2010 roku, jednak w pojedynkę pisała raczej powieści obyczajowe. Hendricks z kolei wcześniej zajmowała się dziennikarstwem, pisała do znanych amerykańskich magazynów, a także przez wiele lat była edytorką w jednym z poważanych wydawnictw. Obydwie panie wspólnie napisały cztery książki, z czego debiut, „Anonimowa dziewczyna” (recenzja – klik!) i „Doskonała para” ukazały się również na naszym rynku książki. Hendricks przygotowuje się teraz do solowego debiutu.

 

Historia „Doskonałej pary” rozpoczyna się w momencie, gdy do Avery, konsultantki, byłej terapeutki, która pomaga pacjentom swoim innowatorskim dziesięciostopniowym programem, zgłasza się Marrisa Bishop. Ma coś strasznego mężowi do powiedzenia, a że Avery została jej polecona przez bliską osobę, to Marrisa zdecydowała, że lepiej będzie to zakomunikować Matthew pod kontrolą osoby znającej się na ludzkich zachowaniach. I tak niczego nieświadomy Matthew przyszedł z nią na spotkanie po to, by się dowiedzieć, że został zdradzony. Żona obiecuje, że była to jednorazowa przygoda, że zależy jej na małżeństwie, rodzinie jaką tworzą, że więcej to się nie powtórzy. Avery decyduje się im pomóc. Czy dobrze robi? Te małżeństwo od samego początku wydaje jej się inne od wszystkich. Tylko w czym tkwi różnica? No i czy Avery powinna przyjmować nowych klientów, w czasie, kiedy sama, prywatnie ma mocno niestabilną, może nawet zagrażającą bezpieczeństwu sytuację?

 

Książka rozpisana jest na trzy części, w sumie składa się z 44 rozdziałów pisanych naprzemiennie z perspektywy Avery i Marrisy. Narracja prowadzona jest przez Avery w pierwszej osobie czasu teraźniejszego, przez Marrisę w trzeciej osobie czasu teraźniejszego. Styl powieści jest przyjemny, skupiony na subiektywnych odczuciach postaci, w rozdziałach poświęconych Avery skupiony na analizie zachowań otoczenia, chętny do odnoszenia się do wcześniejszych zawodowych doświadczeń bohaterki. Dialogów może nie ma tu bardzo wiele, ale prowadzone są sprawnie. Całość czyta się dobrze i wygodnie.

 

Atmosfera, jaką wyczuwamy w powieści, jest bardzo ciekawa. Z początku raczej nic nie budzi naszych podejrzeń, nikt nie przejawia emocji, które nie byłoby normalne. Jednak im dalej w lekturę, tym postacie otwierają się coraz bardziej, a my zaczynamy dostrzegać elementy, które nie pasują. Czy wszyscy tu kłamią? Co ukrywają? I za problemem którego z nich kryje się zagadka kryminalna, ta, która okaże się doskonałym finiszem historii? Ciekawe jest to, że mimo iż trójka postaci jest od siebie diametralnie inna, to czytelnik nie ma pojęcia po kim spodziewać się finalnego zaskoczenia – bo że coś tu jest mocno nie tak, to wiemy już od co najmniej połowę powieści. Tylko tak naprawdę co?! I tak książka ze spokojnej opowieści o codziennych problemach w związku, życiu codziennym przeradza się w naprawdę zajmujący thriller.

 „Jeden procent ludzi to psychopaci, ale większość z nich, wbrew powszechnym wyobrażeniom, to wcale nie groźni przestępcy. Spotykamy ich niemal na każdym kroku: to ludzie czarujący i charyzmatyczni, lecz zarazem manipulatorzy i oszuści, bez zmrużenia oka wymyślający kłamstwa. A kobiety w tej roli są znacznie bardziej wprawnymi manipulatorami od mężczyzn.”

Historię poznajemy oczami dwóch bohaterek, mimo że przecież mąż Matthew też jest w centrum zainteresowań – co prawda pracuje bardzo dużo, ciągle nie ma go w domu, ale w fabułę się angażuje. My jednak nie wiemy co siedzi w jego głowie, poznajemy go oczami Avery i Marrisy. Który obraz jest tym prawdziwym?

Avery to bohaterka intrygująca, choć nie da się ukryć, że dosyć trudna do polubienia. Pewna siebie terapeutka, która w przekonaniu, że w czasie szybkiej obserwacji może zdecydować sama, co dla jej klientów jest najlepsze, wprowadziła program terapii ekspresowej – zamiast czekać aż klient sam dojdzie do tego, co w jego życiu jest nie tak, w czym tkwi problem, Avery po prostu mu to wskazuje i kieruje jak powinien się do tego ustosunkować. Co ciekawe bohaterka straciła kilka miesięcy temu swoją licencję terapeutki, a jednak nie przeszkadza jej to kontynuować swojej praktyki. Czy jej kontrowersyjne metody naprawdę na dłuższą metę się sprawdzają?

Przed klientami Avery jest zawsze skupiona i opanowana, trochę inaczej w życiu prywatnym – coś tu jest nie tak, ktoś ją chyba prześladuje? O co w tym chodzi? I co kryje jej przeszłość?

Marrisa z kolei to trochę taka szara myszka. Żyje w ładnym domu, pieniędzy jej nie brak, ale zdaje się być trochę takim popychadłem, nie odważa się mówić co myśli. Prowadzi butik, w którym ma pracownicę dosyć dziwnie się zachowującą – czy ona przypadkiem nie ma na punkcie Marrisy obsesji? W domu opiekuje się dzieckiem, gotuje i wiernie czeka na męża gotowa odpokutować swoją niewierność. Czy zdrada była zatem po prostu efektem nudy, samotności czy może czymś więcej?

 

Intryga opieka się na tym, że w sumie nie wiadomo o co chodzi. Mamy tę tajemnicę związku Marrisy i Matthew – czy tam nie ma czegoś patologicznego, co obydwoje skrywają przed światem? Jest dziwna pracownica Marrisy z obsesją, jest ktoś, kto prześladuje Avery. Na której zagadce więc powinniśmy się skupić? Z początku historia toczy się spokojnie, jednak nagle okazuje się, że coraz mocniej nas pochłania, wzbudzając ciekawość i dobrze budując napięcie na pojęciu niewiadomej.

 

Tematycznie książka porusza cały wachlarz ciekawych zagadnień, jednak znowu, by nie zdradzić rozwiązania zagadki, możemy się skupić tylko na części. Przede wszystkim na pytaniu: czy zdradę można wybaczyć? Czy stracone zaufanie można odzyskać? Czy w związku absolutna szczerość na pewno jest pożądana? I komu ma pomóc przyznanie się do zdrady? Jak dbać, by miłość się nie wypaliła? Czy podział sił zawsze jest nierówny, czy zawsze jest ktoś, kto kocha mocniej? Te pytania są w sumie dobrze znane z thrillerów w nurcie domestic noir, jednak wcale nie wpływa na ich wagę i aktualność.

 „Czasem musimy spojrzeć na nasze życie pod innym kontem, żeby rozpoznać dysfunkcje i zniszczenia, które powodują pewne relacje.”

Podsumowując, „Doskonała para” to dobry przedstawiciel thrillerów psychologicznych pisanych w nurcie domestic noir. Historia skupia się na związku pomiędzy dwójką ludzi, którzy długo zachowują przed czytelnikiem swoje tajemnice. Obserwuje ich psycholożka, która niespecjalnie nam obraz rozjaśnia, a wręcz odwrotnie – przez swoje problemy tylko jeszcze mocniej go rozmywa. To książka, która wciąga, angażuje bardzo niepostrzeżenie, a jej siła tkwi w niewiadomej. Komu wierzyć, komu ufać, w sytuacji kiedy nikt z tej trójki nie ufa sobie nawzajem, mimo że mówią inaczej? Podobały mi się dwie tak różne kreacje postaci kobiecych, Marrisa jako obraz zwyczajnej kobiety, Avery na chłodno analizującej. Dobrze autorkom wychodzi pisanie w parze! Mam nadzieję, że mimo osobnych karier nie zrezygnują z tworzenia kolejnych wspólnych thrillerów psychologicznych.

 

Moa ocena: 7,5/10

 

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Zysk i S-ka.

Dostępna jest też w abonamencie 

Dodaj na półkę - klik!

Podoba Ci się to, co robię?

Wesprzyj mnie na patronite.pl/kryminalnatalerzu i dołącz do grona moich Patronów!