"Więzy krwi" Hanna Greń

Autor: Hanna Greń

Tytuł: Więzy krwi

Cykl: Dioniza Remańska, tom 2

Data premiery: 06.05.2020

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Liczba stron: 384

Gatunek: kryminał

Hanna Greń debiutowała na polskim rynku kryminalnym w 2014 roku. Z zawodu księgowa, jej mąż jest emerytowanym policjantem i pierwszym recenzentem jej książek. Dzięki temu autorka dobrze wie, jak wygląda środowisko policyjne od wewnątrz i dobrze odwzorowuje je w swoich powieściach. Do tej pory Greń wydała 11 książek, z czego dwie ostatnie należą do cyklu o byłej policjantce Dionizie Remańskiej. O tomie pierwszym pisałam wczoraj (recenzja –klik!), dzisiaj poświęćmy chwilę tomowi drugiemu pt. „Więzy krwi”.

Trzy miesiące temu w Świercznicy, miejscowości sąsiadującej ze Strzygomiem, została zgwałcona i zamordowana młoda przyjezdna dziewczyna. Policja stoi w miejscu, nie są w stanie rozwikłać tej sprawy, gdyż mieszkańcy Świercznicy nie chcą podzielić się z nimi żadnymi informacjami… Marcin Lipski, policjant, a aktualnie również tymczasowy komendant posterunku w Jodłowcu, znajomy Diony z wcześniejszej sprawy, w chwili gdy Dioza zdradza mu plany założenia biura detektywistycznego razem z jej ojczymem, wpada na pomysł zlecenia jej prywatnego śledztwa. Diona ma za zadanie dowiedzieć się od mieszkańców wioski co dziewczyna tam robiła i czy miała jakiś wrogów. W dniu wyjazdu dołącza do niej młoda policjantka, kuzynka Marcina – Jemina, by pomóc jej w sprawie. Czy kobiety odkryją co stało się z zamordowaną mimo że nie udało się to policji? Czego dziewczyna szukała w tak małej miejscowości? Listopad to raczej nie jest urlopowa pora…

Książka składa się z prologu, 10 tytułowanych rozdziałów i epilogu. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, głównie podąża za Dioną. Styl powieści jest lekki, książkę czyta się szybko i przyjemnie, bez żadnych trudności. W pierwszym tomie bardzo podobał mi się humor wpleciony w dialogi, tu było go trochę mniej, co jednak nie wpłynęło niekorzystnie na lekturę – mam wrażenie, że ten tom po prostu porusza poważniejsze, mroczniejsze tematy, które raczej nie sprzyjają żartom…

W tym tomie Dioniza dostaje przymusową partnerkę – w przeciwieństwie do tomu pierwszego, w którym prowadziła samodzielne śledztwo, tu musi współpracować z młodą dziewczyną, która jak się okazuje nie jest tak inteligentna jak sama o sobie myśli. Sytuacja jest o tyle dziwna, że Marcin kazał Ince, by to ona się z nim kontaktowała – lepiej by Diona do niego nie dzwoniła, w końcu nie ma uprawnień, by mieszać się w tą sprawę, co, gdyby wyszło, mogłoby sprawdzić kłopoty na Marcina. Przez brak kontaktu z policjantem, niemożnością jakiejkolwiek weryfikacji doniesień sąsiadów, Diona powoli zaczyna odczuwać zdenerwowanie i frustrację… Inka jest postacią frapującą, czytelnik nie wie o co jej chodzi, przez co lektura jest ciekawa i wciągająca.

Oczywiście, jak to w seriach bywa, i ten tom ma wielu bohaterów, którzy zostali stworzeni tylko na jego potrzeby. Świetną postacią jest pani Pelagia, u której kobiety nocują, a która po cichu pomaga im w śledztwie. Dostajemy tu też grono bogatszych bohaterów, którzy rządzą miasteczkiem, a którymi interesowała się zamordowana… Czy mają z zabójstwem jakieś powiązania?

Jak pisałam, ten tom porusza poważniejsze tematy. Pomijając już samo morderstwo i gwałt, sporo znajdziemy tu też o samej pracy w policji – w końcu dowiadujemy się dlaczego Diona odeszła z pracy i dlaczego kategorycznie nie chce tam wracać. Postać Gredtkego, byłego milicjanta, również mocno ten temat rozwija.

„Policja nie jest warta tego, żeby tracić dla niej czas, który można spożytkować inaczej. Tak samo ojczyzna. Okazała się, że ona jest tylko pustym słowem, wykorzystywanym przez władze do ogłupiania narodu.”

Jak sam tytuł wskazuje znajdziemy tu też trochę refleksji na temat więzów rodzinnych. Co czego zobowiązują, jak naprawdę są ważne i jak postrzega je społeczeństwo. Nie chcę zdradzać tu za wiele, zaznaczę tylko, że temat więzów rodzinnych poruszany tu jest na kilka sposobów. Każdy z nich jest ciekawy.

Co do intrygi kryminalnej, to oczywiście znowu sama na takie rozwiązanie zagadki bym nie wpadła. Tak jak w tomie pierwszym, taki i tu, sprawa toczy się w całkiem innym kierunku niż można by przypuszczać. Tu mam jednak jedną uwagę – miałam wrażenie, że Diona i Inka bardzo długo nie potrafią wpaść na trop, dlaczego dziewczyna pojawiła się w miasteczku, kiedy ja wiedziałam to już od razu, a po tropach zostawionych przez autorkę, myślę, że każdy się tego szybko domyśli. To jedyna rzecz, która troszkę mnie tu denerwowała – wiem, że Inka specjalnie inteligentna nie jest, ale Diona powinna wpaść na to od samego początku 😉

Ogólnie książkę czytało mi się bardzo dobrze. Miałam wrażenie, że ten tom jest poważniejszy i mroczniejszy od pierwszego, ale lekkie pióro autorki jego ciężkość równoważy. Ten tom coś ze sobą niesie, zawiera w sobie kilka refleksji, co według mnie podnosi jego rangę względem „Wioski kłamców”. Jestem z lektury zadowolona i na pewno będę chciała przeczytać kolejną książkę autorki – mam nadzieję, że będzie to kontynuacja losów Diony, bo już teraz dosyć zżyłam się z bohaterami.

Moja ocena: 7,5/10

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona!

Książka dostępna jest też w abonamencie 

Dodaj na półkę - klik!