Tytuł: Wioletka na tropie zbrodni
Data premiery: 03.10.2018
Wydawnictwo: Lira
Liczba stron: 243
Audiobook wydany przez Heraclon
International, 7h 25min, czyta Ilona Chojnowska
„Wioletka na tropie zbrodni” to druga komedia kryminalna Katarzyny
Gurnard. Autorka, łodzianka, po godzinach pracy oddaje się pisaniu. Zapalona
fanka Agathy Christie, kolekcjonuje łyżeczki, a podróże po świecie odbywa z
pilotem...w ręku. Dla relaksu przesuwa meble.
Akcja powieści rozpoczyna się od przekrętu w Słodkiej
Babeczce, fabryce słodyczy, który odkrywa Wioletka Koperek, wielka fanka
kryminałów i powieści detektywistycznych. Jak szybko się okazuje przekręt wcale
przekrętem nie był, ale podczas pracy detektywistycznej umysłowej, której
bohaterka wieczorem oddawała się we własnym mieszkaniu, w bloku naprzeciwko zobaczyła
morderstwo! A przynajmniej tak jej się wydaje... Nie jest jednak pewna w stu
procentach, bo była wtedy pod wpływem sporej dawki alkoholu.... Rano na trzeźwo
postanawia zbadać sprawę, która szybko przeradza się w kolejne śledztwo
bohaterki... czy tym razem Wioletka będzie miała rację? Co stało się z
sąsiadką? Co wiedzą inni?
Kompozycyjnie książka składa się z 13 rozdziałów i epilogu.
Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, podąża za główną
bohaterką. Styl powieści jest lekki, zabawny, przyjemny do słuchania.
Główną bohaterką jest oczywiście Wioletka. To kobieta po
30tce, która ciągle szuka swojego miejsca na ziemi. Studiowała ochronę
środowiska, jednak po całym dniu przenoszenia żab z jednego miejsca w drugie
stwierdziła, że to chyba nie jest jej droga życiowa. Później pracowała w firmie
informatycznej mając nadzieję, że wyhaczy jakiegoś przystojnego, dobrze
zarabiającego informatyka. Niestety i na tym polu jej się nie powiodło. Teraz
pracuje w Słodkiej Babeczce, ale są to jej ostatnie dni, bo ze względu na
podjadanie dziewczyna uznała, że tak dłużej być nie może, bo niedługo w
drzwiach się nie zmieści... Poza pracą zawodową Wioletka jest detektywem
wolontariuszem, jak sama się ładnie określa. Wszędzie wietrzy zbrodnię czy
spisek, w końcu do czegoś cała jej wiedza z kryminałów musi się przydać,
prawda? Tak naprawdę to miła, ale i dosyć naiwna bohaterka, chwilami jej
głupota trochę kuła w oczy...
Wioletka ma oczywiście przyjaciółkę od serca, Zuzię, która
często studzi jej zapędy, a gdy trzeba to i się Wioletką zaopiekuje. Jest
bardziej racjonalna od pani detektyw 😊 Przez powieść przewija się także mama
głównej bohaterki, zapalona pani domu. Warty wspomnienia jest także policjant
Jasper Ogiński, który często ma ochotę wyrywać sobie włosy z głowy jak tylko
słyszy o kolejnych poczynaniach Wioletki.
W książce dużą rolę pełnią sąsiedzi. Kilka bloków, które sąsiaduje
ze sobą, gdzie wszyscy się znają dosłownie czy z widzenia. Wioletka najlepiej
zna ich z podglądania, kiedy wieczorem nikt nie zasuwa zasłon, więc dziewczyna
zna wieczorne zwyczaje każdego z nich. Jest też grono starszych sąsiadek,
które dzień w dzień wysiadują na ławeczce i wszystko widzą. Ogólnie w książce
obrywa się sporo takim wścibskim sąsiadom, autorka nie szczędzi im krytyki
oczywiście w całkiem zabawnej formie. Trochę też korzysta w powieści ze
stwierdzenia „nie oceniaj książce po okładce” – nie każdy okazuje się tym, na kogo
wyglądał z daleka.
Ogólnie, przy tej książce autorki, jak przy wcześniej
przesłuchanej „Pani Henryce i morderstwie w pensjonacie” bawiłam się dobrze.
Czas szybko zleciał, śledztwo mnie wciągnęło, chociaż na początku trochę
głupota i naiwność Wioletki mnie irytowała. Później autorka nadrobiła ciekawymi
sąsiedzkimi spostrzeżeniami i ciekawą akcją, a znowu zakończenie mnie ciut
rozczarowało. Ale to znowu wina głupoty bohaterki. Więc mimo, że ocenę dają tę
samą co przy „Pani Henryce...” ta książka podobała mi się ciut mniej. Ale na
tyle nieznacznie, że oceny nie zmieniam 😊
Moja ocena: 7/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz